Zakupiony w lutym 1943 r. przez generała Grovesa obszar pod budowę tych obiektów stanowił 500 tyś. akrów (ponad 202 tyś. ha). Z uwagi na bezpieczeństwo Site W musiał być zlokalizowany z dala od wszystkich dróg, linii kolejowych, obiektów mieszkalnych itp., a jednocześnie blisko źródła energii elektrycznej (100 MW) oraz obfitego źródła wody (ok. 100 m3/min) niezbędnej do chłodzenia reaktorów. Z pobliskich miejscowości Hanford, White Bluffs oraz Richland ewakuowano wcześniej 1500 mieszkańców. Budowę reaktorów z moderatorem grafitowym o znacznej mocy (rzędu 250 MW mocy cieplnej) oraz zakładów chemicznych powierzono firmie Du Pont de Nemours. Dzięki Grovesowi, który wielokrotnie odwoływał się do uczuć patriotycznych, firma Du Pont de Nemours przyjęła zlecenie na realizację budowy, ograniczając swój zysk do symbolicznego jednego dolara. O skali przedsięwzięcia świadczy fakt, iż przy budowie ośrodka w Hanford było zatrudnionych w szczytowym okresie ok. 51 tyś. pracowników, którzy wznieśli ponad 550 różnych obiektów budowlanych. Ośrodek zbudowano w wyjątkowo szybkim tempie. Miasto, które wyrosło niemal w ciągu jednej nocy, nie pojawiło się oczywiście na żadnych mapach.
