Spawalność jest jedną z wielu cech materiałów konstrukcyjnych (podobnie jak np. plastyczność, lejność, hartowność, skrawalność, odporność na korozję), które warunkują ich przydatność do realizacji stawianych zadań lub danego procesu technologicznego. Szersze pojęcie – spajalność – obejmuje także podatność na zgrzewanie i lutowanie. Ze spawalnością jest związane pojęcie wrażliwości na spawanie, które wyraża reakcję metalu na procesy wywołane określonymi warunkami spawania. Spawalność można określić jako zespół cech charakteryzujących przydatność i podatność określonego materiału na spawanie wykonane przyjętymi metodami i z zastosowaniem takich środków postępowania, w wyniku których powinno się uzyskać połączenie o wymaganych właściwościach (np. fizycznych, chemicznych, mechanicznych, eksploatacyjnych). Czynniki wpływające na spawalność dzieli się na trzy grupy, a mianowicie czynniki: metalurgiczne, konstrukcyjne i technologiczne. Od nich przyjęto też podział i nazwy rodzajów spawalności. Spawalność (ogólna) jest więc wypadkową spawalności metalurgicznej, konstrukcyjnej i technologicznej. Żadna z nich nie jest ujmowana ilościowo, więc często określa się spawalność danego metalu jako dobrą, średnią, ograniczoną, natomiast tworzywo ocenia się jako trudno spawalne lub niespawalne itp. Ograniczona spawalność wymaga zastosowania pewnych środków zapobiegawczych i zaradczych, głównie technologicznych, umożliwiających uzyskanie złącza o zadowalających właściwościach.
